Daar ben ik weer!

Hallo allemaal!

“Eh leuk dat jullie achter ons aan rijden maar jullie hebben de afslag naar jullie hostel gemist” “Oh…..? Jullie ook, een half uur geleden”.

Jaja, we waren weer een traditioneel Afrikaans weekend weg met chauffeurs die geen idee hadden waar ze naar toe moesten rijden, in taxibusjes die totaal ongeschikt waren voor het de heuvelige zangwegen, met als gevolg: een hoog risico op een whiplash. Maar ondanks deze onpraktisch- heden was het wederom weer een erg geslaagd weekend!! We zijn van vrijdag tot en met zondag naar Hogsback geweest, een bosrijke plaats op het Amatola randgebergte. Volgens de verhalen is Hogsback de inspiratiebron geweest voor de Lord of the Rings, een gegeven dat ik niet kan bevestigen aangezien ik de boeken niet heb gelezen. We hebben in twee verschillende backpackers hostels overnacht, de eerste nacht in een tussen de bergen liggend, sprookjesachtig hostel “Away with the fairies”, waar we vrijdagavond op wonderbaarlijke wijze toch wisten aan te komen. We waren inmiddels zo verhongerd dat de aangebrande lasagne gemakkelijk de strot wist te passeren.

Op zaterdag zijn we 18 kilometer wezen mountainbiken door de bossen onder leiding van Neels, een sympathieke man met rastahaar. Het was écht leuk! De tocht begon aardig ontspannen en gemoedelijk, maar op een gegeven moment ging het er toch wel wat mal aan toe, over hele grote heuvels, stenen, takken, boomstronken en zelfs door het water. Daarbij was het kwik inmiddels flink gestegen en bereikten sommige mensen een mentaal dieptepunt. Mede door mijn elfstedentocht ervaring had ik het gelukkig niet erg zwaar te verduren. We zijn verschillende keren afgestapt om plekken te kunnen bekijken en Neels wist veel informatie te geven over de omgeving. s’ Avonds vertrokken we naar het tweede hostel “Elundini”. Een hostel dat wij na enig vooronderzoek hadden gedoopt tot het “horror-hostel”, met enige tegenzin stapten we opnieuw het taxibusje in. Op de site van dit hostel stond namelijk dat het hostel in de ban van “eco” was, wat inhield dat er geen stroom en géén wc’s met doorspoelfunctie aanwezig waren. Dat méééén je niet, twee primaire behoeftes!! Na weer een lange hobbelige tocht kwamen we erg laat aan bij Elundini. Ik was inmiddels overvallen door een zware vermoeidheid en kon niets anders dan verlangen naar een bed. Maar daar dachten de Belgische eigenaresse en haar man kennelijk anders over. Mevrouw wilde graag het hele activiteitenboek doornemen (met activiteiten die we niet zouden doen) en haar echtgenoot voelde de behoefte om ons in te smeren met een soort ui, iets waar ik voor heb bedankt. We sliepen in een soort hutje, met een prima bed! De wc’s waren wel redelijk ranzig, het waren compostwc’s er zat een gordijntje voor en je kon, wanneer je klaar was, zaagsel in de pot strooien. Maar verder viel het hostel erg mee!!

Op zondagochtend kregen we een traditionele Zuid-Afrikaanse pap als ontbijt, een wit goedje dat leek op behangerslijm (ik vermoed eigenlijk dat, dat het ook was). Om het nòg lekkerder te maken kon je er boter, melk, honing en kaneel doorheen doen. Ik heb echt m’n best gedaan om het op te eten, maar ik faalde helaas. Na het ontbijt gingen we naar een klein zelfgemaakt Afrikaans huisje, waar we met enige moeite net met z’n twaalven in pasten. Daar werd ons door een moeder en dochter geleerd hoe we een Xhosa brood kunnen maken, een erg arbeidsintensief stukje voedsel! Toen het deeg klaar was en even de tijd nodig had om te rijzen kregen wij de opdracht om hout te gaan verzamelen, dat we op onze kruinen terug moesten brengen naar het huisje. Wel bijzonder om dit een keer mee te kunnen maken! Toen we terugkwamen werden de broodjes gebakken. Iedereen was inmiddels alweer bijna verhongerd doordat we die ochtend drie happen pap hadden gehad, dus de broodjes smaakten daardoor extra lekker!! De rest van de middag lag iedereen uitgeteld op de enige vierkante meter schaduw op het terrein, wàt een hitte! Al met al was het een erg leuk weekend!

Op de terugweg maakten we nog een spannend avontuur mee, een verhaal dat ik jullie natuurlijk niet wil onthouden. We kwamen namelijk op een zandweg een wat oudere man en vrouw tegen. De vrouw lag bijtend boven op de man, die door deze fratsen een bebloed gezicht had. Vervolgens pakte de vrouw een stok en maakte aanstalten om de man met de stok te slaan. Op dat moment sprong onze driver uit het busje en trok de vrouw van de man af. Toen we op het punt stonden om door te rijden greep de vrouw wat stenen en stond op het punt de man hiermee te bekogelen. Uiteindelijk heeft de begeleiding de vrouw wat geld gegeven zodat ze kon vluchten.

De community projecten zijn nog steeds erg leuk om te doen. Deze week heb ik met de ouderen in de tuin gewerkt en de flessen opgehangen. Dat was nog wel een lastig karwei aangezien er gewoon bijna geen materiaal is. Na drie kwartier is het toch gelukt om met wat stukken ijzerdraad de boel de lucht in te krijgen. De ouderen waren helemaal blij en begonnen zelfs te klappen. De begeleiders van The House of Happiness zijn helaas niet altijd even sympathiek, die hangen het grootste gedeelte van de dag ongeïnteresseerd starend naar een mobiele telefoon in een stoel. Maar daar trek ik me maar niet te veel van aan, de ouderen zijn in ieder geval wel blij met mijn aanwezigheid heb ik het idee en daar gaat het in dit geval om!

Vandaag werden we onaangenaam verrast op de environmentalclub, ik had een activiteit voorbereid om samen met de kinderen wortelen, uien, radijsjes en peterselie te gaan planten in de groentetuin. Eénmaal aangekomen op de basisschool was de docent nergens te bekennen. Na een kwartier wachten besloot ik om het toch maar eens te gaan bellen, deelde hij met ietwat overdreven stem mee dat hij ziek was. Daar stonden we dan, 30 kinderen met z’n tweeën, in een uitgestorven school zonder dat we wisten waar we de tuin en de gereedschappen konden vinden. We besloten we dat ik alvast begon met de uitleg en mijn medestudente opzoek ging naar de spullen en de tuin. Uiteindelijk is het gelukt om de zaadjes met de kinderen te planten en we hadden het idee dat ze het erg leuk vonden. Na de les namen veel kinderen “stiekem” was zaadjes mee om dat thuis in hun eigen tuin te planten. Leuk!!

Wat betreft school, ik heb nog nooit zoveel onduidelijkheid in m’n SPH carrière meegemaakt. Wat een ongeorganiseerde bende zeg! Gelukkig heb ik wel opdrachten waar ik mee aan de slag kan, maar ik heb het idee dat de docente in Nederland, waar we af en toe mee skypen, ook geen flauw idee heeft wat ze graag zou willen. Daarbij vind ik het nog steeds heel vreemd dat hier geen Social Work docent is en begrijp ik niet goed hoe je op deze manier een minor aan durft te bieden. Maar goed, ook hier ga ik me niet te druk om maken. Ik vermaak me op dit moment goed en doe veel leuke dingen. Hoofd omhoog!
Hier ga ik het voor nu even bij laten!

Groeten Maaike